سیستم‌های مبتنی بر یونیکس، و از جمله لینوکس، نسبت به حالت حروف( کوچک و بزرگ ) حساس هستند. یعنی فایلهای myfile و Myfile و myFile می‌توانند در یک دایرکتوری وجود داشته باشند، چون که از نظر لینوکس نامهای متفاوتی هستند.

حساسیت به حالت حروف به این معنی خواهد بود که نام فایلها و فرمانها و برنامه‌ها باید به طور دقیق و با توجه به حالت حروف در نام آن‌ها وارد شوند. اگر بخواهید دایرکتوری فعلی خود را تغییر دهید باید از دستور cd استفاده کنید، و به کار بردن CD موجب پیغام خطای عدم وجود فرمان می‌شود.

لینوکس شما را مجبور می‌کند که دقیق باشید. البته دقت چیز خوبی است، ولی در عین حال شما مرتبه‌ای از انعطاف‌پذیری را که در سایر سیستم‌عامل‌ها وجود ندارد در لینوکس به دست خواهید آورد.

ترکیب و آمیزش این دقت الزامی و انعطاف‌پذیری، خود یکی از مواردی است که استفاده از گنو-لینوکس را مطبوع می‌سازد. البته کاملاً قابل فهم است که این امر برای کاربران تازه‌وارد کمی دردسرآفرین و گاهی گیج‌کننده است.