توی لینوکس، برنامه‌ها از فایل‌ها برای ذخیره اطلاعاتشون استفاده میکنن. بازی‌ها هم همینطور. واسه همین، اطلاعات بازی‌ها از جمله امتیازو تعداد مراحل رفته شده رو میشه از این فایل‌ها تعیین کرد. مثلا من بازی Chromium B.S.U رو طوری کردم که تا مرحله 25 باز باشه. درحالی که تا به حال نتونستم مرحله 13 رو رد کنم! چطور؟ خیلی ساده، از این فایل:
~/.chromium-bsu
معمولا این فایل‌های تنظیمات توی دایرکتوری خانه هستن. ولی بعضی مواقع توی /etc هم قرار میگیرن.
توی ویندوز هم میشه بازی‌ها رو هک کرد، ولی فقط وقتی ممکنه که یه کرکر حرفه‌ای و برنامه‌نویس اسمبلی و این چیزا باشیم.
معمولا همه میگن لینوکس خیلی سخته. ولی به نظر من، وقتی دانش ابتدایی رو داشته باشیم و بدونیم که لینوکس چطور کار میکنه و بتونیم مشکلاتمون رو حل کنیم، بقیه کارها و تنظیمات و اینجور چیزا خیلی ساده‌تر از ویندوز هستن. این یه نمونه کوچیک برای بازی‌ها بود. ولی چیزای بیشتری هم وجود دارن. مثلا من فکر نکنم کسی بتونه توی ویندوز کاری بکنه که پارتیشن‌هایی که خودش میخواد هنگام بوت مونت شه و بقیه رو هروقت خواست مونت کنه. درحالی که توی لینوکس این از طریق فایل /etc/fstab خیلی ساده ممکنه. لینوکس، چیزی هست که اولین روزها ازش دلخور میشین، چون همه چیز «خودکار» نیست و باید بعضی چیزها رو خودمون تنظیم کنیم. بعد از حرفه‌ای‌تر شدن این یه مزیت به حساب میاد و به همین دلیله که بیشتر کاربرای حرفه‌ای (درواقع اونایی که میخوان بیشتر از کامپیوترشون سر در بیارن) به توزیع‌هایی مثل آرچ و اسلکور کوچ میکنن.
این که ما بتونیم انتخاب کنیم چی به چی باشه، حق انتخابه که همیشه خوبه و درواقع، بخشی از «فرهنگ گنو/لینوکس» هست. ولی توی ویندوز و مک، مایکروسافت و اپل میگن «ما هرچی بگیم خوبه، پس شما مجبورین از اون استفاده کنین». توی لینوکس و بقیه سیستم‌عامل‌های آزاد و کلا نرم‌افزارهای آزاد، شما حق دارین به سیستمتون بگین «من اینو دوست دارم / لازم دارم و میخوام سیستمم اینطوری باشه» و خودتون رو از دست انحصارطلبی‌های مایکروسافت و اپل خلاص بکنین.
پس، گنو/لینوکس خوبه، چون به شما حق انتخاب و آزادی میده.
