امیدواریم این مطلب مفید بوده باشد . از اینکه سایت تبریکس را انتخاب کردید متشکریم .
نوشتهٔ ریچارد استالمن
Every decision a person makes stems from the person’s values and goals. People can have many different goals and values; fame, profit, love, survival, fun, and freedom, are just some of the goals that a good person might have. When the goal is a matter of principle, we call that idealism.
عملکرد من در رابطه با نرم‌افزار آزاد دارای انگیزش آرمان‌گرایی است: انتشار آزادی و تعاون. قصد دارم نرم‌افزار آزاد را قدرتمند سازم تا منتشر شود، جایگزین نرم‌افزار اختصاصی که تعاون را منع می‌کند شود، و جامعهٔ ما را بهتر سازد.
That’s the basic reason why the GNU General Public License is written the way it is—as a copyleft. All code added to a GPL-covered program must be free software, even if it is put in a separate file. I make my code available for use in free software, and not for use in proprietary software, in order to encourage other people who write software to make it free as well. I figure that since proprietary software developers use copyright to stop us from sharing, we cooperators can use copyright to give other cooperators an advantage of their own: they can use our code.
Not everyone who uses the GNU GPL has this goal. Many years ago, a friend of mine was asked to rerelease a copylefted program under noncopyleft terms, and he responded more or less like this:
“Sometimes I work on free software, and sometimes I work on proprietary software—but when I work on proprietary software, I expect to get paid.”
He was willing to share his work with a community that shares software, but saw no reason to give a handout to a business making products that would be off-limits to our community. His goal was different from mine, but he decided that the GNU GPL was useful for his goal too.
اگر می‌خواهید کاری را در دنیا به انجام رسانید، آرمان‌گرایی کافی نیست—روشی احتیاج دارید که شما را به هدفتان نائل کند. به عبارت دیگر، باید عمل‌گرا باشید. آیا GPL عمل‌گرایانه است؟ بیایید دلایل را برسی کنیم.
GNU C++ را در نظر بگیرید. چرا ما یک کامپایلر آزاد برای C++ داریم؟ تنها به این دلیل که GNU GPL می‌گوید که باید آزاد باشد. GNU C++ توسط یک کنسرسیوم صنعتی، MCC، با شروع از GNU C توسعه داده شد. به طور معمول MCC محصول خود را تا آن جا که ممکن است اختصاصی طراحی می‌کند. اما آنها کامپایلر C++ را به صورت نرم‌افزار آزاد توسعه دادند، چرا که GNU GPL می‌گفت که این تنها راهی است که می‌توانند برنامهٔ خود را منتشر کنند. کامپایلر C++ شامل بسیاری فایل‌های جدید می‌شد، اما از آنجایی که آنها با GCC پیوند می‌خوردند، GPL به آنها نیز اعمال می‌شد. منفعتی که به جامعهٔ ما رسیده آشکار است.
GNU Objective C را در نظر بگیرید. در آغاز NeXT قصد داشت این نرم‌افزار را به صورت اختصاصی منتشر کند؛ آنها پیشنهاد کردند که کامپایلر را به صورت فایل‌های .o منتشر کنند و کاربران آنها را به GCC پیوند کنند، با این تصور که ممکن است بتوانند التزامات GPL را دور بزنند. اما وکیل ما گفت که این امر نمی‌تواند باعث گریز از التزامات شود، اجازهٔ انجام این کار وجود ندارد. بنابراین آنان کامپایلر Objective C را به صورت نرم‌افزار آزاد منتشر کردند.
این مثال‌ها چند سال پیش اتفاق افتاده‌اند، اما GNU GPL به فراهم آوردن نرم‌افزار آزاد بیشتر برای ما ادامه می‌دهد.
Many GNU libraries are covered by the GNU Lesser General Public License, but not all. One GNU library which is covered by the ordinary GNU GPL is Readline, which implements command-line editing. I once found out about a nonfree program which was designed to use Readline, and told the developer this was not allowed. He could have taken command-line editing out of the program, but what he actually did was rerelease it under the GPL. Now it is free software.
برنامه‌نویسانی که اصلاحیه‌هایی برای GCC (یا Emacs، یا Bash، یا لینوکس و یا هر برنامهٔ تحت GPL) می‌نویسند، معمولا توسط شرکت‌ها و یا دانشگاه‌ها استخدام شده‌اند. هنگامی که برنامه‌نویس می‌خواهد اصلاحیهٔ خود را به جامعه بازگرداند، و کد خود را در نسخهٔ بعد ببیند، رئیس او ممکن است بگوید ”دست نگه دار—کد تو متعلق به ما است! ما نمی‌خواهیم آن را به اشتراک بگذاریم؛ ما تصمیم گرفته‌ایم اصلاحیهٔ تو را به یک نرم‌افزار اختصاصی تبدیل کنیم.“
و اینجا است که GNU GPL برای نجات سر می‌رسد. برنامه‌نویس به رئیس نشان می‌دهد که این محصول اختصاصی تخلف از کپی‌رایت خواهد بود، و رئیس متوجه می‌شود که تنها دو انتخاب پیش رو دارد: کد جدید را به عنوان نرم‌افزار آزاد منتشر کند، و یا به هیچ وجه آن را منتشر نکند. تقریبا همیشه رئیس اجازه می‌دهد برنامه‌نویس آنچه را می‌خواسته است انجام دهد، و کد در نسخهٔ بعد قرار می‌گیرد.
GNU GPL یک آقای مؤدب نیست. GPL به بعضی از کارهایی که مردم می‌خواهند انجام دهند ”نه“ می‌گوید. تعدادی از کاربران معتقدند که این روش بدی است—اینکه GPL ”مانع ورود“ بعضی توسعه‌دهندگان نرم‌افزارهای اختصاصی که ”لازم است به جامعهٔ نرم‌افزار آزاد آورده شوند“ می‌شود.
اما ما مانع ورود آنها به جامعهٔ خود نیستیم؛ آنها خود خواسته‌اند که وارد نشوند. تصمیم آنها برای ساخت نرم‌افزار اختصاصی تصمیمی برای وارد نشدن به جامعهٔ ما است. بودن در جامعهٔ ما به این معنی است که به همکاری با ما بپیوندید؛ اگر خودشان نمی‌خواهند، ما نمی‌توانیم ”آنها را به جامعهٔ خود وارد کنیم.“
کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که انگیزه‌ای برای پیوستن به جامعه به آنها بدهیم. GNU GPL طراحی شده است که انگیزه‌ای از نرم‌افزارهای موجودِ ما بیافریند: ”اگر نرم‌افزار خود را آزاد سازید، می‌توانید از این کد استفاده کنید.“ مسلما این امر در همهٔ موارد باعث پیروزی نمی‌شود، اما گاهی اوقات پیروز می‌شود.
توسعهٔ نرم‌افزار اختصاصی در جامعهٔ ما جایی ندارد، اما توسعه‌دهندگان آن معمولا از ما کمک می‌طلبند. کاربران نرم‌افزار آزاد می‌توانند برای توسعه‌دهندگان رضایت خاطر—به رسمیت شناختن و قدردانی— را فراهم آورند اما اینکه تاجری به شما بگوید ”بگذار برنامهٔ تو را در نرم‌افزار اختصاصی خود قرار دهیم، و هزاران کاربر از آن استفاده خواهند کرد!“ می‌تواند بسیار اغوا کننده باشد. این وسوسه می‌تواند بسیار قدرتمند باشد، اما اگر بتوانیم در مقابل آن مقاومت کنیم، در طولانی مدت فایدهٔ بیشتری خواهیم برد.
The temptation and pressure are harder to recognize when they come indirectly, through free software organizations that have adopted a policy of catering to proprietary software. The X Consortium (and its successor, the Open Group) offers an example: funded by companies that made proprietary software, they strived for a decade to persuade programmers not to use copyleft. When the Open Group tried to make X11R6.4 nonfree software, those of us who had resisted that pressure were glad that we did.
In September 1998, several months after X11R6.4 was released with nonfree distribution terms, the Open Group reversed its decision and rereleased it under the same noncopyleft free software license that was used for X11R6.3. Thank you, Open Group—but this subsequent reversal does not invalidate the conclusions we draw from the fact that adding the restrictions was possible.
Pragmatically speaking, thinking about greater long-term goals will strengthen your will to resist this pressure. If you focus your mind on the freedom and community that you can build by staying firm, you will find the strength to do it. “Stand for something, or you will fall for anything.”
And if cynics ridicule freedom, ridicule community…if “hard-nosed realists” say that profit is the only ideal…just ignore them, and use copyleft all the same.
این مقاله در نرم‌افزار آزاد، جامعهٔ آزاد: منتخب مقالات ریچارد استالمن منتشر شده است.
نوشته کپی‌لفت: آرمان‌گرایی عمل‌گرایانه اولین بار در مرجع اپن سورس ، گنو/لینوکس پدیدار شد.
