چند وقتیه ننوشتم. قضیه اینه که قبل از عید یه عمل داشتم و بعدش هم دوران نقاهت بود که خیلی سر کامپیوتر نمیومدم. وقتی هم که پشت آدم باد بخوره، دیگه تنبلیش میاد دوباره شروع کنه. یکی از چیزایی هم که تنبلی آدم رو تشدید می‌کنه اینه که می‌بینه این همه وبلاگ خوب هست که دارن در باره لینوکس می‌نویسن. خیلی بیشتر از سایت‌های فارسی، سایت‌های انگلیسی هست. پس چرا آدم وقت بگذاره و بنویسه؟

این‌ها توجیه‌هایی بود که من رو قانع کرد:
۱- اولین دلیل نوشتن، خوبی نوشتن برای خود آدمه. شاید بیشترین مصرف کننده این وبلاگ خودم باشم. خیلی وقتا که داشتم یه کار رو می‌کردم، به یه مشکلی بر خوردم که قبلا تو این وبلاگ دربارش نوشته بودم. این رو که یادم بود بر گشتم و راه حل رو به راحتی از تو پستای سابقم پیدا کردم.
۲- دلیل دیگه اینه که فرض کنید در باره موضوع الف هزار تا پست عالی تو اینترنت وجود داشته باشه. اما باز هم ممکنه کسی اساسا به فکر این موضوع نیفتاده باشه. خوب اگه کاربرایی که به نحوی با الف درگیر شدن، یه پست برای معرفیش بنویسن و چهار تا لینک خوب هم بذارن، کمک خیلی خوبیه.

به هر حال این مطلب فکسنی رو نوشتم که یاد خودم بندازم هر چی که باشه، نوشتن بازهم خوب است.