چگونگی افزودن قابلیت آزمایش کردن به برنامه‌ها

‎[توسط Jari Aalto] اگر شما در حال توسعه برنامه‌های بزرگتر می‌باشید، قابلیت آزمایش(آنچه برنامه انجام خواهد داد) قبل از استفاده واقعی، می‌تواند در تشخیص مشکلات، پیش از وقوع آنها در عمل، به شما کمک کند. در اینجا ما تابع ‎Run()‎ را تعریف می‌کنیم که برای نمایندگی تمام فرمانها به کار می‌رود. اگر وضعیت TEST فعال باشد، فرمانها به طور واقعی اجرا نمی‌شوند، بلکه فقط برای بازبینی در صفحه نمایش چاپ می‌شوند. حالت آزمایش با گزینه خط فرمان ‎-t‎ برنامه فعال می‌شود که از طریق دستور داخلی getopt پوسته Bash خوانده می‌شود.

قلب نمایش تجربی، تابع ‎Demo()‎ است که در آن می‌بینیم فراخوان‌ها چگونه آزمایش را به کار می‌بندند. دقت به خرج بدهید که موقع وجود هر فوق کاراکتر پوسته در فرمان، چگونه از نقل‌قولها استفاده می‌شود. همچنین توجه نمایید که چگونه به فراخوان ‎ 'Run'‎ در فراخوانی‌های داخل پوسته فرعی نیز نیاز دارید. نمایش فراخوان‌های پوسته فرعی تحت وضعیت آزمایش چنانکه از آخرین خروجی می‌توانید ببینید، محدود است.

می‌توانید راهکار آزمایش مشابهی به برنامه خودتان اضافه کنید، به وسیله: ‎ (1‎کپی ‎Run()‎ ‏ ‎(2‎ به کار گرفتن متغیر TEST‎ ‏‎(3‎ ویرایش تمام فراخونی‌های فرمان پوسته برای انجام ‎Run()‎. در عمل، قرار دادن برنامه پوسته به طور کامل تحت وضعیت آزمایش کردن خالص بسیار دشوار ست، زیرا ممکن است برنامه‌ها ساختارهای خیلی پیچیده‌ای از پوسته را استفاده کنند و وابسته به خروجی‌هایی باشند که توسط دستورات قبلی تولید می‌شوند. بازهم، امکان پیشرفت قابلیت آزمایش کردن بهتر از هیچ است و شانس بهتری برای بازبینی اجرای برنامه قبل از انجام آن در عمل، می‌باشد.