امروز در وب‌گردی‌هام به پست جالبی از مارتین گرابلین -Martin Gräßlin- برنامه‌نویس پروژه Kwin در KDE بر خوردم که فکر میکنم ارزش خوندن داشته باشه. این پست، از نظر من، یک مسئله مهم رو در مورد ما طرفداران نرم‌افزارهای آزاد نشونه گرفته که شاید باعث شده خیلی از ماها زیبایی فلسفه‌ی این جنبش رو از یاد ببریم یا گاهی حتی به اون ضربه بزنیم.

بیش از یک دهه‌ی پیش یک اتفاق رُخ داد که هنوز هم زندگی ما رو در نرم‌افزارهای آزاد تحت تاثیر قرار داده. بجای یک پروژه، دو پروژه برای تهیه امکاناتِ کاملِ یک رومیزی تحت لینوکس متولد شد. پس از اون، ما مزایای داشتن دو محیط رومیزی رو فراموش کردیم و اساسا یک شکاف ساختیم بین دنیای KDE و GNOME.

این شکاف هنوز هم سر جاش هست!

بدون توجه به ظهور این چند محیط رومیزی (و منظورم فقط GNOME و KDE نیست) چیز مثبتی ساخته شد: این روزها ما تعدادی محیط عالی داریم که کاربرها میتونن اونها رو انتخاب کنن. ما چیزی داریم که هیچ کس دیگری نمی‌تونه فراهم کنه: انتخاب هسته‌ی میزکار و نرم‌افزارهایی برای احتیاجات شخصی. دنیای نرم‌افزار آزاد یک راه‌حل برای هر مسئله نیست، بلکه کاربرها میتونن بین محصولات مختلف حق انتخاب داشته باشن. این یک مزیت فوق‌العاده‌اس.

در نهایت اصلا مهم نیست که یک کاربر از گنوم‌شل، یونیتی، XFCE، پلاسما KDE یا از هر محیط دیگه‌ای استفاده کنه. همینطور مهم نیست که حتی از KMail، اوولوشن یا تاندربرد استفاده کنه. چیزی که مهم هست اینه که کاربر از سیستم‌های قفل شده‌ی رقبای ما آزاد شده. هدف ما همه یک چیز هست: ما میخوایم نرم‌افزار آزاد موفق باشه.

اگر یک کاربر از محیط گنوم‌شل به پلاسما KDE بیاد، این به معنی از دست دادن یک کاربر برای گنوم نیست. این یک کاربر برنده برای نرم‌افزار آزاد هست که در رقابت‌های نرم‌افزارِ بسته گم نشده است. اگر یک کاربر از پلاسما KDE به یونیتی بره، این یک کاربر از دست رفته برای KDE نیست، بلکه یک کاربر برنده برای نرم‌افزار آزاد است. ما باید متوجه باشیم که در حال رقابت با هم نیستیم، ما در حال رقابت با سیستم‌های قفل شده و بسته هستیم. متحداً ما چیزی داریم برای رقابت با رقیبان واقعی.

وقتی لینوس تروالدز اول از پلاسمای KDE به گنوم رفت و بعد از اون از گنوم‌شل به XFCE، اون داشت دقیقا مزایای حق انتخاب رو اثبات میکرد. نه پلاسمای KDE و نه گنوم برای خدای هسته‌ی لینوکس مناسب نیستند ولی نرم‌افزار آزاد در کل امکان داشتن یک هسته رومیزی رو برای همه ایجاد میکنه. اون دو واقعه نشانه شکست، اونطوری که رسانه‌ها نشون دادن، برای گنوم یا KDE نبودن، بلکه بر عکس: این باعث بزرگنمایی مزیت عالیِ حق انتخاب در جامعه نرم‌افزار آزاد شد.

من امیدوارم که کاربران ما از این جنگ دست بردارن. در حالی که کاربرهای ما با هم میجنگن، توسعه‌دهندگان رو دلسرد میکنن، اون‌ها تلاش‌ها رو برای افزایش همکاری خراب میکنن. هیچ احتیاجی برای مبارزه بخاطر KDE نیست. اگر یک کاربر KDE درباره گنوم بد بنویسه، اون به گنوم آسیبی نمی‌زنه، اون به هر دوی KDE و گنوم آسیب میرسونه. KDE و گنوم متعلق به هم هستند، ما در هیچ رقابتی نیستیم، ما به هم احتیاج داریم. تنها با هم ما شانس فراهم کردن هدف‌های نرم‌افزارهای آزاد را به کاربران داریم. من همینطور امیدوارم که رسانه‌ها هم از مقایسه دست بردارن: اینها احتیاجی به مقایسه شدن ندارند. گنوم‌شل هدف متفاوتی از پلاسمای KDE داره. چه احتیاجی هست که گنوم‌شل رفتار پلاسمای KDE رو تقلید کنه یا برعکس؟ مقایسه سیستم‌ها از ابتدا اشتباه است.

پ.ن: این متن کامل ترجمه نشده. میتونین متن کاملش رو در آدرس اصلی بخونید.