امروز بعد از ساعت کاری با بچه‌های شرکت راستین تو شبکه داخلی Counter Strike بازی کردیم. خیلی حال داد ولی من یه ایده جالب از این بازی گرفتم.
به نظرم توی این بازی میشه با دوتا استراتژی جلو رفت:
- یک سلاح رو که از همه بهتره برداریم و کلا بچسبیم به همون و دیگه درگیر خرید و تعویض و این چیزها نشیم
- از انواع سلاح و ابزار استفاده کنیم. مثلا استفاده از نارنجک، Shield و … که در این صورت لازمه حسابی توی تعویض ابزارها و استفاده به موقعه ازشون حرفه‌ای بشیم
قطعا استراتژی اول زودتر جواب میده و آدم سریع راه میفته، از طرفی دومی سختتره ولی اگر توش حرفه‌ای بشیم میتونه خیلی موثرتر و کاراتر باشه. یه مثال میزنم؛ من و یکی از بچه‌ها توی این بازی خیلی بی تجربه هستیم، تا حدی که دوستان میومدن از پشت با چاقو ما رو میکشتن! یه بار من یه Shield برداشتم و هم تیمیم هم پشت سر من اومد تا رسیدم به دشمن، من Shield رو گذاشتم جلوم و به هم تیمی گفتم نارنجک بنداز! خیلی راحت مقاومت کردیم. هر چند هم تیمیم حول شد و رفت جلو و خودش رو به کشتن داد و من هم Shield رو برداشتم تا تیر بزنم که من هم مردم. ولی درس اخلاقی اینجاست؛ با اینکه ما تجربه کمی داشتیم ولی به خاطر داشتن امکانات خوب بیشتر دووم اوردیم و حتی باعث شدیم دشمنمون که خیلی حرفه‌ای بود شوکه بشه!
این حکایت زبان‌های برنامه‌نویسی ساده و پیچیده هست. زبان‌های ساده مثل Go و Python و زبان‌های پیچیده‌تر مثل Scala و Rust. کار با زبان Go یا Python مثل کار با یک سلاح خاصه بدون اجازه خلاقیت و عدم وجود چند راه برای انجام یه ماموریت. اما کار با زبان Scala یا Rust یا هر زبانی که ازش به عنوان یه زبان پیچیده یاد میشه مثل استفاده از چند سلاح و ابزار و وجود چند راه مختلف برای انجام یه مامویت هست. به عبارت دیگه مثل چاقو سوئیسی هستن.
من ترجیح میدم بتونم از امکانات بیشتری برخوردار باشم. اگر قراره توی یه زبان برنامه‌نویسی حرفه‌ای باشم باید امکانات زیادی داشته باشه، هرچند یادگیریش سخت باشه.
نکته: Simple != Easy ؛ ممکنه چیزهایی که ما امروز پیچیده میدونیمشون، بعدها ازشون به عنوان یه چیز ساده (نه الزاما آسون) یاد بشه.
