اگر شما از قبل با گنو-لینوکس کار نکرده باشید، ممکن است از در دسترس بودن نسخه‌های متعدد آن سر در گم بشوید. شاید عبارت‌هایی چون توزیع، گنو، دیسک زنده، شل، خط‌فرمان، و غیره در آغاز آشنایی باعث آشفتگی ذهن شما گردیده باشد. تلاش برای ورود به دنیای گنو-لینوکس می‌تواند برای اولین بار آزمون گمراه کننده‌ای باشد.
شاید یک طرح کلی قبل از شروع کار با خط فرمان و اسکریپت‌ها در باره گنو-لینوکس و اینکه چطور کار می‌کند و خط فرمان و شل در کجای تصویر کلی آن می‌گنجد، بتواند تا حدودی این رازآلودگی را کاهش دهد.
در یک سیستم گنو- لینوکس چهار بخش اصلی وجود دارد.
۱- کرنل لینوکس
۲- ابزارهای گنو
۳- محیط رومیزی گرافیکی
۴- نر‌م‌افزارهای کاربردی
هر یک از این بخش‌ها کار مهمی در سیستم گنو-لینوکس انجام می‌دهند و با یکدیگر در ارتباط متقابل هستند. اما هر یک از اینها به تنهایی خیلی سودمند نمی‌باشد.
همانگونه که در سهم خواهی خود در یادداشت دوم اشاره نمودم، می‌خواهم در باره پوسته یا شل و با تمرکز بر پوسته گنو بنویسم . بنابراین مطالب ما به دومین بخش از موارد فوق یعنی ابزارهای گنو مربوط می‌گردد.
پروژه گنو در اصل برای اینکه مدیران سیستم‌های یونیکسی، یک محیط یونبکس مانند در دسترس داشته باشند طراحی شد. و این موجب وارد شدن بسیاری ابزارهای یونیکس در آن گردید. به همین علت اگر در نوشته‌های مربوط به خط فرمان با کلماتی چون یونیکس، مبتنی بر یونیکس، سازگار با یونیکس، محیط یونیکسی، یونیکس مانند، دستورات یا ابزارهای یونیکس به دفعات برخورد می‌کنید، به دلیل اشتراک موجود میان گنو-لینوکس و یونیکس مخصوصاً در ابزارهای خط فرمانی آنهاست. هسته مرکزی متصل کننده ابزارهای فراهم شده گنو برای سیستم لینوکس، یعنی بسته مغزی پروژه گنو شامل سه بخش است
ابزارهای مدیریت فایل
ابزارهای دستکاری و پردازش متن
ابزارهای مدیریت فرآیندها
این سه گروه ابزارهای اصلی هر کدام شامل چندین برنامه سودمند هستند، که برای مدیران سیستم و برنامه‌نویسان فوق‌العاده گرانبها می‌باشند.
یکی از مهم‌ترین ابزارهای پروژه گنو، پوسته گنو یا Bash می‌باشد.
