پایان ویندوز اکس‌پی نزدیک است و شما ممکن است فکر کنید که یک کهنه لینوکس‌کار مثل من دلیل زیادی برای اهمیت دادن به این موضوع ندارد. ولی حقیقت این است که پایان عمر اکس‌پی به معنای مشکل‌تر شدن مجازی‌سازی ویندوز روی سکوهای متن‌باز است. به شما می‌گویم چرا:

من هشت سال پیش از دنیای متن‌بسته و نرم‌افزارهای تملکی به سوی لینوکس کوچ کردم — اول ماندریواسپس فدورا و حالا (اغلب) اوبونتو،‌ و هیچ وقت هم به پشت سرم نگاه نکردم. ولی این کوچ به این معنی نیست که ویندوز دیگر هیچ نقشی در زندگی کامپیوتری من بازی نکرده! حقیقت تلخ این است که هر کسی (احتمالاً به جز ریچارد استالمن) هر از چند گاهی نیاز به اجرای یک برنامهٔ ویندوز پیدا می‌کند.

به همین دلیل من همیشه روی پی‌سی اوبونتوم VirtualBox نصب می‌کنم و ویندوز اکس‌پی درون ویرچوال‌باکس به صورت یک ماشین مجازی اجرا می‌شود. این ویندوز را به ندرت بوت می‌کنم ولی برای استفاده از نرم‌افزارهایی مثل اوتوکد یا بازی‌های کامپیوتری به آن احتیاج دارم.

من مطمئناً می‌توانم آن کارها را با ویندوز ویستاویندوز ۷ یا ویندوز ۸ هم انجام بدهم. ولی بر خلاف ویندوز اکس‌پیاین نسخه‌هایِ جدیدِ ویندوزْ حافظه و زمان پردازش خیلی زیادتری نسبت به اکس‌پی می‌طلبند که اجرایشان به عنوان ماشین مجازی بر روی لینوکس را مشکل‌تر می‌کند.

نیازمندی‌های رسمی ویندوز اکس‌پی می‌گفت که این سیستم عامل فقط به ۶۴ مگابایت حافظه و پردازشگر پنتیوم ۲۳۳ مگاهرتز نیاز دارد. به طور غیر رسمی و در عمل می‌توان آن را با فقط ۲۰ مگابایت رم و یک پردازشگر پنتیوم با سرعت ۸ مگاهرتز (بله،‌ ۸!) اجرا کرد؛ البته اگر بتوانید نیم ساعت منتظر بالا اومدن سیستم شوید! نیازمندی‌های سیستمیِِ به این پایینی یعنی اجرای ویندوز درون ویرچوال‌باکس همان مقدار فشار روی سیستم می‌آورد که باز کردن یک مرورگر وب!

آیا منظورم این است که از ارتحال ویندوز اکس‌پی و سفرش به سرای باقی ناراحتم؟ نه دقیقاً! اگر بهترین چیزی که در مورد یک سیستم عامل می‌توانم بگویم این باشد که راحت مجازی‌سازی می‌شودچیز زیادی نگفته‌ام. ولی افول ویندوز اکس‌پی  به این معنی است که من و همپالگی‌های لینوکس‌کارم مجبوریم در یک دنیای ویندوز-محور برای زنده ماندن سخت‌تر تقلا کنیم.

منبع ترجمه: AzadRahkar.org